Deze column verscheen in de nieuwsbrief van Bartiméus Fonds, eerder Vereniging Bartiméus Sonneheerdt, van oktober 2018.

Gewoon normaal

Soms heb ik van die momenten, dan vergeet ik even dat ik slechtziend ben. Ik schrijf en corrigeer teksten voor anderen en zij vragen mij daarvoor omdat ik dat kan, mijn slechte zicht maakt niet uit..

Of van die momenten dat ik ook gewoon de stad in ga om in de bibliotheek achter mijn laptop te schrijven. Dan in de stad lunchen en daar wordt pas gevraagd of ik slechtziend ben als de dame in kwestie denkt dat ik bijna tegen de balie aanliep, terwijl ik daar juist heen wilde om te vragen wat er op de kaart stond.

Of de momenten dat ik ‘gewoon’ even met mijn zoontje naar de kinderboerderij wandel. Hij met een apenrugzakje om, ik de staart in mijn hand. Het is een tuigje, maar iedereen vindt het ‘oh zo schattig’. De meneer van de kinderboerderij laat hem een klein konijntje zien en ik zie niet dat hij de andere kant opkijkt, maar dat kan ieder kind en iedere moeder overkomen. Ik geniet ervan als hij de glijbaan opklimt en bij de geitjes wil kijken.

Het enige wat mijn slechte zicht verraadt is mijn stok.